De 19e eeuw is fascinerend: Een bloeiperiode voor de één, een tijd van achteruitgang voor de ander. En dat levert bijzondere verhalen op!
Tom Hughes als Prins Albert in de serie VICTORIA trekt vele zwijmelende vrouwelijke kijkers. Maar hoe zag Prins Prins Albert er in het echt uit? Was hij in werkelijkheid ook zo knap? Vandaag laat ik jullie enkele portretten van hem zien, en vertel wat tijdgenoten over hem loslieten. Met niet in de laatste plaats Victoria, natuurlijk. Verder ontdekte ik in mijn zoektocht naar de prins nog een schoonheidsfeitje, waar maar weinig mensen vanaf weten…
Hoewel Netflix er inmiddels in is geslaagd om iedereen op hun vrije momenten aan hun mobiele apparaat te laten kluisteren, vraag ik even jullie aandacht voor een heuse ouderwetse tv-serie van precies twintig jaar oud. Wij Alexander uit 1998 is een spannende serie die draait om het verhaal van de jongste zoon van Koning Willem III, kroonprins Alexander. Hij zou de troon bestegen zijn, als hij niet vroeg gestorven was. Maar zijn dood is in mysterie gehuld…
Wat ben ik toch blij dat de victoriaanse tijd en de bijbehorende stijlen de afgelopen paar jaar steeds populairder zijn geworden. Bloemenprintjes zijn niet meer truttig, kant is hip, en ik heb ook al wat tartan voorbij zien komen. Ook binnen de woontrends mag victoriaans blijkbaar weer, zoals ik tot mijn blije verbazing opmerkte tijdens een bezoekje aan IKEA. Benieuwd met welke ‘victoriaanse’ meubels ik mijn woning zou willen inrichten?
Na een jarenlange geschiedenishobby en twee jaar bloggen over de victoriaanse tijd zou je kunnen stellen dat ik de bekende gezichten van die eeuw wel een beetje ken. Oké, bij een buste in de National Portrait Gallery haalde ik Henry Irving en Oscar Wilde door elkaar (die lijken echt op elkaar, hoor!), maar over het algemeen dacht ik een gezonde dosis kennis te hebben opgebouwd om victoriaanse afbeeldingen te kunnen plaatsen. En toch gaat het dan nog wel eens mis…
In de zomervakantie had ik zin om eens lekker te genieten van victoriaanse klassiekers. Zo las ik onder andere The Tenant of Wildfell Hall van Anne Brontë. Het was haar tweede en laatste roman, en is een stuk minder bekend dan het realistische en romantische Agnes Grey. Ik heb ontzettend genoten van deze roman, die ook nog eens een belangrijke sociale boodschap blijkt te hebben – al werd die niet door iedereen gewaardeerd.