Ik ben een brocante–snob!

“Brocante… is dat niet gewoon Frans voor ‘kapot’?” Typisch een uitspraak van mijn kennis, die zelf liever in een modern, minimalistisch huis woont. Toch heeft de brocante woonstijl de laatste jaren veel aan populariteit gewonnen – zo laten de verschillende tijdschriften met prachtige interieurfoto’s zien. Hoewel ik zelf niet van strak & hoogglans hou, heb ik stiekem wel een mening over brocante…Ik ben namelijk een brocante-snob!

Wat is brocante?

Voordat ik jullie verder ga lastigvallen met mijn persoonlijke mening, is het misschien even handig om uit te leggen wat brocante dan wel is. Brocante zijn oude items (vaak meubels) met een doorleefd uiterlijk. Maar wat is dan het verschil met antiek, vintage, retro en ‘gewoon’ tweedehands? Het grootste verschil zit hem in de leeftijd van de meubels: Her en der verschillen de meningen, maar over het algemeen kun je zeggen dat antiek meer dan 100 jaar oud is, vintage meer dan 30 jaar oud is – en brocante óók ongeveer tussen de 30 en 100 jaar oud is. Daarbij is het belangrijkste kenmerk van brocante dat het meubelstuk er doorleefd en versleten uitziet. Een versleten keukenstoel uit 1950 is dus brocante. Dit terwijl een designerstoel uit de fifties in perfecte staat dan weer vintage wordt genoemd. En een nagemaakte stoel in de stijl van de fifties is retro. Volgen jullie nog? Overigens is een versleten boekenkast van tien jaar oud gewoon een ‘tweedehandsje’ wanneer hij naar de kringloop gaat.

brabatia-handdoekrek-vintage

Vintage, brocante of ouwe troep? Handdoekenrek van Brabantia uit de jaren 1970. Met schattige voorhangdoek met Jugenstil-achtige print. Dit hing altijd bij mijn oma in de keuken, en nu bij ons!

En trouwens nog een leuk weetje: Vaak wordt brocante verward met ‘victoriaans’. Het zijn echter twee verschillende soorten stijlen, ook al is er wel een link. Het shabby-chic binnen de brocante doet vaak denken aan de keukens in middenklassenhuizen van de 19e eeuw met een white wash-laag eroverheen. En ook de victoriaanse woon- of slaapkamermeubelen met hun krullen en details zie je vaak terug in romantisch-brocante interieurs. Ook weer met white wash en het liefst een paar slijtplekken. Brocante leent dus wel van het victoriaanse, maar geeft er haar eigen draai aan en plaatst meubels buiten hun oorspronkelijke plaats in het huis.

Brocante in ons huis

Zelf vind ik het leuk om af en toe een brocante-tijdschriften kopen en te genieten van de interieurplaatjes en de verhalen die erbij staan. Sommige mensen gaan echt ontzettend ver om dat ene bijzettafeltje op een Franse rommelmarkt te vinden!

Ons huis is zeker niet brocante ingericht. Sterker nog: In ons appartement zijn verdacht veel meubels van IKEA te vinden. Dat past niet zo bij mijn victoriaanse hobby, vinden jullie niet? Toch ben ik blij met een aantal brocante items die her en der in huis te vinden zijn. Het zijn er niet veel, maar ze zijn bijna allemaal afkomstig uit de familie. En dat is wat het wat mij betreft zo leuk maakt.

En hier komt de snob in mij dus om de hoek kijken. Uiteraard vind ik niet dat iedereen maar in het bezit van familiestukken moet zijn; dat kan ook helemaal niet. Maar wat voor mij een brocante interieur écht aantrekkelijk maakt, is dat de eigenaar weet wat hij in huis heeft staan. Zich zijn gekochte curiosa als het ware eigen heeft gemaakt. Weet hij (of meestal, zij), in welk soort huis (middenklasse, landhuis?) zijn keukenbank waarschijnlijk gestaan heeft? Hoe oud die bank ongeveer is, en misschien zelfs wie de vorige eigenaar was? Kan hij iets vertellen over de aangekochte oude foto’s aan de wand – misschien geen namen, maar wel iets over de fotograaf of de kleding van de geportretteerde? Ik vind een brocante inrichting dus eigenlijk alleen leuk als de eigenaar er een achtergrondverhaal bij kan vertellen. Wanneer een mooie versleten kist alleen maar een mooie versleten kist is…tsja… dan heb ik er niet zo veel mee.

Spullen met een verhaal

Uiteraard vind ik het leuk om een aantal van mijn oude ‘brocante’ spulletjes aan jullie te laten zien. Van sommigen kende ik zelf het verhaal, en voor andere items heb ik de hulp ingeroepen van experts, zoals Oud is Nieuw. Zij hielpen mij met het dateren van een stoel die van mijn oma komt.

De tas die door een oud-oudtante genaaid werd
Ik begin maar gelijk met een handgemaakt item: De tas (een zogenaamde ‘pukkel’) die van mijn oudtante Maria is geweest. Deze tante heb ik nooit gekend, omdat zij in 1934 op bijna 20-jarige leeftijd overleed aan een blindedarmontsteking (ja, dat gebeurde toen nog gewoon). Ik ken haar dus alleen van foto’s; en op de laatste foto die van haar gemaakt is, draagt zij deze tas tijdens een uitje met vriendinnen. Het bijzondere is dat de tas zélf weer gemaakt is door háár tante Maria.

brocante-tas

Linksboven: Tijdens een uitje droeg mijn oudtante (in het midden) deze tas, een maand voor haar overlijden in 1934. Rechtsboven: Mijn oud-oudtante Maria die de tas maakte. Foto van rond 1910. Onder: Dé tas, die een hoop verhalen zou kunnen vertellen.

Eigenlijk is het helemaal geen bijzonder ding, en er is denk ik maar één reden dat deze onaanzienlijke tas de decennia overleefd heeft: alle oude familiefoto’s zaten erin. Een andere zus van mijn oma heeft op deze manier de tas en de familieherinneringen van de vernietiging gered tijdens de Tweede Wereldoorlog. En zo kwam de tas via mijn oma uiteindelijk – na zo’n 80 jaar – bij mij terecht. Bijzonder, vinden jullie niet?

Keukengerei van een peetoom
Toen mijn Duitse overgrootvader rond 1916 werd opgeroepen voor militaire dienst, leerde hij een behulpzame medesoldaat, Leonard, kennen. Samen overleefden ze de oorlog en bleven sindsdien beste vrienden. Leonard begon na de oorlog een winkeltje in huishoudartikelen én werd peetoom van mijn oma, die geboren werd in 1918.

brocante-keukengerei

Een soeplepel, een schuimspaan, sauslepels en een vleesvork. Handig in de keuken van toen en nu! Het kookboek is uit 1906.

Helaas brak er zoals bekend 20 jaar later weer een oorlog uit, en dreigde de winkel van Leonard leeggeplunderd te worden. Om zijn spullen toch nog in goede handen te krijgen, kreeg het gezin van mijn overgrootvader van Leonard een fornuis. Mijn oma kreeg – later, geloof ik – een set keukengerei voor haar uitzet. Deze set heb ik nu in gebruik – maar uiteraard gaat hij niet de vaatwasser in. Enaast ligt het kookboek van de familie uit 1906.

Een mooie stoel met ducttape
Bij mijn volgende item heb ik eigenlijk niet zo’n interessant verhaal, omdat ik gewoonweg de herkomst van deze mooie stoel niet ken. Ik heb hem gekregen van mijn oma toen zij naar een verzorgingstehuis ging. Ze had de stoel volgens mij pas een aantal jaar geleden van een vriendin gekregen.

brocante-stoel

Een stoel uit ca. 1910-1950 met kenmerken van de met name de Louis XVI stijl.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de stoel altijd vreselijk slecht vond zitten (“oh nee, alleen die stoel is nog vrij…”), en dat de vulling er inmiddels spontaan onderuit komt. Een enthousiaste doe-het-zelver heeft de zitting aan de onderkant met ducttape ‘gerepareerd’ (ik noem geen namen…), maar het is overduidelijk dat stoel nog gerestaureerd moet worden. De stof en het houtsnijwerk vind ik overigens wel heel mooi! Van Oud is Nieuw leerde ik dat deze stoel zo’n 60 tot 100 jaar oud moet zijn, en dat hij in een neostijl is uitgevoerd, geïnspireerd door meubels uit de 18e eeuw.

Kinderschoentjes uit de jaren 1950
Mijn moeder was laatst wat oude spullen aan het opruimen, en vond daarbij haar eigen oude kinderschoentjes terug. Zij was in een opruimerige bui en hoefde ze niet meer. Ik wel! Zijn ze niet schattig?

brocante-schoentjes

De eerste schoentjes van mijn moeder uit de jaren 1950. Achgossie…

En zo zijn er dus wel meer spullen met een geschiedenis die her en der bij mij of bij mijn ouders staan. Zo heb ik jullie al eens wat servies laten zien in mijn blog over een victoriaanse afternoon tea. Of ik vertelde jullie het verhaal achter een gigantische houten klomp in mijn pleidooi voor oma’s. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een familie die verhalen doorgeeft en niet zo snel iets weggooit. En als ik eerlijk ben zou ik graag ook nog eens naar een Franse brocante-markt gaan voor wat kleine snuisterijtjes…

Tea time! Verse gember met citroen is lekker met dit herfstweer.

P.S. Voor de liefhebbers heb ik op mijn Pinterest-account een bord met brocante-inspiratie.

10 gedachten over “Ik ben een brocante–snob!

    • Ja, lief hè! Ik was verrast toen mijn moeder ze tevoorschijn haalde; ik had ze nog nooit gezien. Ik besef me inderdaad wel dat ik mazzel heb met familieleden die zulke dingen bewaren.

    • Met die tas ben ik inderdaad heel blij; en met het feit dat ik naar de oorspong ervan gevraagd heb. Anders was hij vast weggegooid.

  1. Wat een ontzettend mooie en bijzondere schoentjes! Ik heb je artikel met veel plezier gelezen, zeker omdat ik me ook nooit zo bewust was van het verschil tussen woorden als vintage en brocante. Mooi wat je zegt over het verhaal achter de spullen kennen. Misschien zit het verschil tussen brocante en ‘Frans voor kapot’, wat je in de inleiding aanhaalt, hem ook wel daarin. Iedereen kan oude spullen scoren en die uitstallen, maar het is extra bijzonder als je weet waar het vandaan komt en wat het verhaal is dat er achter die spullen schuilgaat.

    • Zo had er ik nog niet naar gekeken, maar je hebt gelijk. Heeft mijn kennis toch nog een punt. 😛 Leuk dat je die link zag, ik vind het altijd interessant om weer wat bij te leren via de reacties!

      Ik vond het ook erg leuk om me voor dit blog te verdiepen in vintage / brocante / retro etc. Er is een hoop informatie over te vinden, maar vaak zijn de omschrijvingen wat omslachtig. Het was fijn om het zo op een rijtje te krijgen.

  2. Oh wow….. dat rek met de schitterende print op dat doek! Schitterend!! Leuk om het verschil in tijdslijn te lezen van vintage/antiek/brocante. Die wist ik niet zo specifiek. Mooi ook dat jouw familie dingen hebben bewaard. Dat is absoluut een luxe. Mijn ouders kwamen uit Indonesië en konden nauwelijks iets meenemen. Ik heb dus geen grote schatten uit hun verleden en dat vind ik best jammer, juist omdat ik zo van historie houd. En daarbij bewaarden mijn ouders nauwelijks iets. Ook niet uit mijn eigen kindertijd en dat vind ik ook jammer. Ik kocht laatst via marktplaats een vintage speelgoed van Fisher Price, waar ik zelf ook mee speelde. Een speelstuk van inderdaad, meer dan 30 jaar oud. Die heb ik nu in de box van mijn dochtertje gedaan.

    Zelf kocht ik laatst iets brocante/antiek. Zo’n brieven klem/handje. Snap je wat ik bedoel? Ik wilde deze zo graag hebben, dus had heel marktplaats afgespeurd. Ik kan er verder weinig informatie over vinden, dus weet niet zo goed in welke tijd ze populair waren. Maar ik vind de Victoriaanse tijd schitterend en daar past dit handje ook erg mooi bij. Een vriendin van mij is coupeuse (ik interviewde haar voor mijn blog ooit) en heeft een voorliefde voor de Victoriaanse tijd. Ze is erg goed in het namaken van historische outfits en doet dit regelmatig. Ze draagt de kleding dan ook vaak voor speciale gelegenheden. Maar ze probeert altijd haar outfits aan te vullen met originele producten uit de Victoriaanse tijd. Ik weet zeker dat jij dat wel zou waarderen.

    • Ik kan me voorstellen dat je meer wil weten van je Indonesische roots. Ik snap dat je ouders nauwelijks spullen mee konden nemen. Misschien hebben ze wel interessante verhalen of recepten om over te leveren? Ik besef dat ik zelf veel mazzel heb met een familie die veel door kan geven.
      Wel een ontzettend leuk idee dat je je dochtertje zo kennis hebt laten maken met jouw speelgoed!

      Wat leuk dat je zo’n brievenklem gekocht hebt! Die waren zeker populair in de victoriaanse tijd. Eigenlijk is het de leukere voorloper van de paperclip. 😉

      Ik ben trouwens wel benieuwd naar dat interview met de coupeuse. Waar kan ik dat vinden?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.